Σήμερον μαύρος ουρανός,

σήμερον μαύρη μέρα,
σήμερον εσταυρώσανε,
τον πάντων βασιλέα.
Σήμερον όλοι θλίβονται
 και τα βουνά λυπούνται.
Σήμερον έβαλαν βουλήν
 οι άνομοι Εβραίοι,
οι άνομοι και τα σκυλιά
 οι τρισκαταραμένοι.

Σαν κλέφτη τον επιάσανε
 και σαν φονιά τον πάνε
 και στου Πιλάτου τις αυλές
 εκεί τον τυραγνάνε.
Κι' η Παναγιά η δέσποινα
 κ' οι άλλες οι γυναίκες
 έπιασαν το στρατί στρατί,
στρατί το μονοπάτι.

Το μονοπάτι τς' έβγαλε
 μεσ' στου ληστή την πόρτα.
Τηρά δεξιά, τηρά ζερβά,
κανέναν δεν γνωρίζει.
Τηρά και δεξιώτερα
 βλέπει τον Άγιο Γιάννη
-Άγιε μου Γιάννη Πρόδρομε
 και βαπτιστή του γυιού μου
 μην είδες τον υιγιόκα μου
 και σένα δάσκαλό σου;
-Δεν έχω γλώσσα να σου πω
 γλώσσα να σου μιλήσω,
δεν έχω χεροπάλαμο,
για να σού τονε δείξω.

Βλέπεις εκείνον τον γυμνό,
τον παραπονεμένο,
οπού φορεί πουκάμισο
 στο αίμα βουτημένο;
Οπούναι τα ματάκια του
 ραμμένα με μετάξι,
κι οπού φορεί στην κεφαλή
 αγκάθινο στεφάνι;
Εκείνος είναι ο γυιόκας σου
 και μένα δάσκαλός μου.

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
 Θρηνεί η Μάνα Παναγιά, θρηνεί νεκρή τη νιότη.
Θρηνεί και κλαίει ο ουρανός, Παρασκευή Μεγάλη.
Θρηνεί μαζί Σου Παναγιά κάθε θλιμμένη μάνα,
κάθε καρδιά χριστιανική χύνει ένα κόμπο δάκρυ.
Όλη η φύση θλίβεται, λυπούνται τα λουλούδια, που ταπεινά στολίζουνε το Θεϊκό τον Τάφο.
Ο ήλιος μεσ' στα σύννεφα κρύβεται λυπημένος, και οι καμπάνες αντηχούν ψυχής το μοιρολόι......

Ο Χριστός ανέβαινε με δυσκολία το στενό μονοπάτι του Γολγοθά. Ο σταυρός που κουβαλούσε ήταν τόσο βαρύς! Κόντευε να του πέσει από τα χέρια. Γύρω του άνθρωποι φώναζαν, γελούσαν και κορόιδευαν. Όμως, Εκείνος δεν τους κρατούσε καμία κακία. "Δεν ξέρουν τι κάνουν. Συγχώρεσέ τους, Θεέ μου Σε παρακαλώ" προσευχήθηκε στον ουράνιο Πατέρα Του.
Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό Του. Συνέχισε να προχωράει. Το ήξερε πως δεν έπρεπε να λυγίσει. Το ήξερε πως έπρεπε να τελειώσει την αποστολή Του. Το ήξερε πως έπρεπε να θυσιαστεί για να σώσει τους ανθρώπους, να τους κάνει να καταλάβουν τι σημαίνει αγάπη, να τους βοηθήσει να ζήσουν ευτυχισμένοι.
Κάποιος όρμησε δίπλα του από το πλήθος και με κακία του έμπηξε πιο βαθιά το ακάνθινο στεφάνι που του είχαν φορέσει στο κεφάλι. Το στεφάνι έσχισε το δέρμα Του. Τα μυτερά αγκάθια χώθηκαν βαθιά στο μέτωπο Του. Αίμα άρχισε να κυλάει σταγόνα σταγόνα από τις τρύπες που άνοιξαν τα αγκάθια .Εκείνος και πάλι δεν είπε τίποτα. Δεν παραπονέθηκε. Μόνο βόγκηξε λιγάκι.
Οι σταγόνες αίμα συνέχισαν να κυλάνε. Σχημάτισαν ρυάκι στο μέτωπό Του κι έτσι όπως ήταν σκυμμένος , κουβαλώντας το βαρύ σταυρό , άρχισαν να πέφτουν στο χώμα.
Όταν η πρώτη σταγόνα έπεσε κάτω, το χώμα λες και ζωντάνεψε.
Ρούφηξε διψασμένο τη σταγόνα κι αμέσως από μέσα του φύτρωσε ένα μικρό λουλουδάκι. Το λουλουδάκι ίσιωσε το κορμάκι του και άνοιξε τα πέταλά του. Ήταν κατακκόκινο, χρώμα με το αίμα του Χριστού, και ο μίσχος του είχε το σχήμα του σταυρού. Τα πέταλά του ήταν τόσο τρυφερά και εύθραυστα, σαν την καρδιά Εκείνου που κουβαλούσε το σταυρό.
Οι σταγόνες αίμα συνέχισαν να πέφτουν στο χώμα, το χώμα συνέχισε να τις ρουφάει διψασμένο και τα κατακόκκινα λουλουδάκια συνέχισαν να φυτρώνουν ένα ένα. Καμία σταγόνα αίμα δεν πήγε χαμένη. Η κατάξερη ανηφόρα του Γολγοθά γέμισε με κόκκινα λουλούδια. Κάποια στιγμή τα θολωμένα, πονεμένα μάτια του Χριστού είδαν ένα από τα κόκκινα λουλουδάκια. Μες στον βαθύ του πόνο, χαμογέλασε. Αμέσως το λουλουδάκι άστραψε από ομορφιά και καμάρι.
"Αχ, ας ήταν ο κόσμος ολόκληρος τόσο τρυφερός, τόσο αθώος σαν αυτές τις παπαρούνες !!!

Αφησε την τελευταία του πνοή πάνω στο Σταυρό
 πληγωμένος από όλους εμάς...και χάθηκε ο ήλιος..
Αι γενεαί πάσαι ύμνον θα πουν στην ταφή σου...
Μας αγάπησες τόσο που υπέμεινες τα πάντα για να εξιλεωθούμε εμείς για τις αμαρτίες μας..
Προσφέρθηκες αγνός σαν αμνός για να παρεις όλο τον πόνο μας πάνω σου...χωρις να διαμαρτύρεσαι....
Αλλά αφού για Πατέρα σου έχεις τον θαυμαστό μας Θεό,και τις ελπίδες μας όλες έχεις στηρίξει σ' Αυτόν,τότε απ' τα σύννεφα πίσω θα δείς το γαλάζιο ουρανό και στα πυκνά μας σκοτάδια θα λάμψει το αιώνιο φως......
Δειξε μας Κύριε και ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΗ...

Σήμερα η πιο πενθιμη ημέρα της Μ.εβδομάδας...
η Μ.Παρασκευή....

ΘΕΛΩ ΝΑ ΝΙΩΣΕΤΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ακόμα και πάνω από τον σταυρό, είπε ο Ιησούς λόγια που δεν γράφτηκαν ποτέ. Είπε λόγια που δεν τα διαβάσαμε ποτέ στο Ευαγγέλιο. Είπε λόγια που όμως βγήκαν μέσα από το στόμα αυτού του Αθώου. Πάνω από το σταυρό έλεγε στον καθένα από μας:
«Σας λατρεύω παιδιά Μου, σας αγαπώ, γιατί είστε τα μικρά παιδιά Μου. Για σας κατέβηκα από τον ουρανό στη γη, να υποφέρω, να πληγωθώ, για να σας δείξω πόσο σας αγαπώ. Είσαστε τα παιδιά της καρδιάς Μου, έστω και αν εσείς Με πληγώνεται, έστω και αν εσείς Με σταυρώνεται, έστω και αν εσείς βάζετε στο κεφάλι Μου ένα ακάνθινο στεφάνι. Μα ποτέ δεν θα πάψω μέσα στο νου Μου να σας έχω. Και μέσα από την καρδιά Μου που την πληγώσατε με την λόγχη, δεν θα σταματήσω ποτέ να φωνάζω, πως σας λατρεύω και σας αγαπώ! Μπορεί ο σατανάς να σας έβαλε, να Μου καρφώσετε τα πόδια και τα χέρια, μα τώρα θα περπατώ σε όλες εκείνες τις καρδιές, που θα Με αγαπούν. Σε όλες εκείνες τις καρδιές, που θα θελήσουν να Με κάνουν δικό τους Βασιλιά, γιατί νόμιζε ο σατανάς πως σταυρώνοντάς Με, θα μπορούσε να σταματήσει την αγάπη Μου για σας, να σταματήσει το έλεος και την ευσπλαχνία Μου για σας. Μα τώρα την άνοιξε ακόμα πιο πολύ, γιατί οι δικές Μου οι πληγές είναι εκείνες που εξιλέωσαν τα πολλά σας λάθη μπροστά στον ουράνιο Μου Πατέρα.
Γι' αυτό, τίποτα άλλο δεν θέλω από σας σήμερα.
Μόνο να νιώσετε τα πάθη Μου! Να νιώσετε αυτή την υπέρτατη θυσία, που κάνω για σας και να μην Με πληγώνετε άλλο. Θέλω να νιώσετε πόσο σας αγαπώ, πόσο σας λατρεύω! Πως είσαστε τα δικά Μου λατρεμένα παιδιά, που έστω κι αν εσείς Με πληγώνετε, πάντα φωνάζω στον Πατέρα Μου:
"Ουράνιε Μου Πατέρα, γι' αυτά Mου τα παιδιά κατέβηκα στη γη... Γι' αυτά τώρα θυσιάζομαι... Σε ικετεύω ξαναφέρτα στην αγκαλιά Μου και στην καρδιά Μου...».
Σήμερα ζητώ όλοι σας να έλθετε στην αγκαλιά Μου. Θέλω όλοι σας να έλθετε μέσα στην καρδιά Μου. Θέλω εκεί να συναντηθούμε, για να σας πω πόσο σας αγαπώ και πόσο σας λατρεύω. Πως σας συγχωρώ για όσα λάθη έχετε κάνει, όσες πτώσεις και αν έχετε κάνει...